نکاتی که پیش از احیاء باید به آنها توجه داشت !!

شبهایی که به نام شب قدر موسوم اند، شاهد برگزاری مراسم احیاء از سوی مساجد و حسینه و ... می باشیم که هر یک مقید به انجام مراسم دعا و نیایش از پاسی از شب تا هنگام سحر بوده و در این میان شب زنده داران عزیز نیز که به امید بهره معنوی بیشتر قدم به مراسم گزارده اند پا به پای آنان تا سحر بیدارند.

---

یک سؤال، آیا حق مطلب در باب شب زنده داری در شب قدر ادا شده؟ افراد هنگام پایان مراسم آن لذت معنوی را چشیده اند و یا صرفا موظف به اتمام دعای جوشن کبیر و به سر گرفتن قرآن بوده و در این بین مرارت ها نیز تحمل نموده اند؟

چگونگی شکل گیری محافل

مسئولین و نمایندگان محافلی که به برگزاری احیاء در شبهای قدر می پردازند مطمئنا با تأسی از احادیث و روایات دست به اقدام چنین حرکت زیبایی زده اند از آن جمله: امام کاظم (علیه السلام ) فرموده است، هر کس شب قدر غسل کند و تا طلوع سپیده، شب‏زنده‏دارى کند، از گناهان خود بیرون مى‏رود.( روضة الواعظین/ ترجمه مهدوى دامغانى/ 556) 

و در روایت هست که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نمی گذاشتند در این شب کسی از خانواده اش بخوابد. محافلی که در این زمینه برگزار می شوند نیز در راستای همین هدف تشکیل شده اما نکته اینجاست که متأسفانه توجه به تشریع و دعاهای خاص و اهتمام به چارچوب و قواعد تعیین شده هدف اصلی از شب زنده داری را در انزوا قرار می دهد.

گام به گام با مراسم شب زنده داری

بعد از افطار، هنگامی که پاسی از شب گذشت مراسم احیاء شروع می شود ، بعد از تلاوت قرآن و سخنرانی، دعای جوشن کبیر قرائت می گردد؛ دعایی طولانی که با قرائتی آرام  و کند زمان بیشتری را نیز از انسان سلب کرده و تاب و توان را از او می ستاند و پس از آن، مراسم قرآن به سر گرفتن آغاز می شود، و این در حالی است که شب زنده داران ناگزیر خستگی را در خود احساس خواهند کرد چرا که جایی برای تکان خوردن و از جا برخاستن و استراحتی کوتاه نداشته و چندین ساعت در یک جا نشسته اند و همین در ایجاد خستگی و بی حالی در آنان کافیست.

و حال در این حال غریب و ناخوشایند قرآنی سنگین به سر گرفته و در حین قرائت قرآن نوحه سرایی نیز ضمیمه آن شده و شب زنده دار را برای اتمام هر چه زودتر مراسم بی تاب تر می سازد، اینجاست که باید به مس?لین برگزاری مراسم و خود شب زنده دار خسته نباشید گفت!!!  اجرکم عند الله

شب زنده داری و احیاء، چرا و چگونه

لحظه شماری برای به پایان رسیدن این مراسم و این شب عزیز؟! پس حضور در این مجالس برای چیست؟ چرا مکان و  نحوه قرائت دعا باید به گونه ایی باشد که تاب و تحمل را از فرد ربوده و با به پایان رسیدن آن سرور و شادی، وجود فرد را فرا گیرد؟ ( روی کلام ما عام نیست، خوشبختانه هستند افرادی که در این محافل نیز گوی سبقت را از دیگران ربوده و به مقصود متعالی خویش رسیده اند.)

آنچه در این میان توجه جدی می طلبد این است که دعا خوانان محترم توجه داشته باشند که در میان دعا نوحه نخوانند،برای استراحت مجلس ، نوحه سرایی نکنند، صد البته که ذکر مصیبت اهل بیت و یادآوری شأن والایشان در شب های قدر وظیفه ماست اما نه در میان دعا، دعاها چون نقشه گنجی هستند که دقیقا باید مطابق آن پیشرفت و نباید فرازهایی را به اختیار خود چندین مرتبه تکرار کرد. و از بعضی دیگر گذشت ، باید دعا خوان با طمأنینه و صدایی خوش سعی کند که مردم را در مضامین والای دعا غرق کند.

قابل توجه متولیان هیئت ها و مساجد

آنچه دراین مراسم مغفول واقع میشود ارتباط است، ارتباط با خدا، راز دل با او گفتن، از خود، نزد او شکایت بردن و رابطه صمیمانه با محبوب ایجاد کردن. عبادت در شبهای قدر ما تبدیل شده است به تا صبح بیدار ماندن به قیمت خواندن دعا از رو و مقید شدن به قرائت برخی از آیات و .... که همین که تمام آنان را طبق برنامه هیئت پیش برویم برایمان کافی است ،حضور اکثر ما در محافل احیاء نیز راهکاری برای خواب نرفتمان است و این حقیقتی است که باور آن شاید کمی سخت باشد.

یادمان باشد این شب که آن را بهتر از هزار ماه می دانند، دل می خواهد،عشق می خواهد،خلوتی از سر جان می طلبد، ما این شب را نباید مفت ببازیم ، باید عمق قلبمان را کنکاش کنیم با اشک دیده و نور شب قدر شست و شویش دهیم .

عبادت ما به بیدار ماندن و خواندن دعاها و آیاتی به زبان عربی و یک از نود آن را متوجه نشدن فروکاسته شده و این شب زنده داری نیست بیدار باش و یا بهتر بگویم خواب خرگوشی است . چشمانت باز است اما خوابی! و مصداق کلام  امیرالمومنین اینجا هویدا می شود که می فرمایند: چه بسیار روزه گیرى که از روزه خود بهره‏یى جز تشنگى ندارد و چه بسیار نمازگزارى که از آن بهره‏یى جز رنج براى او نیست. ( روضة الواعظین / ترجمه مهدوى دامغانى /  556) در این حالت، جز رنج بیدار باش چیز دیگری عایدت نمی شود. در حالی که مراد از این شب زنده داری ها گره زدن دل و روح آدمی با خداست.  

شب زنده داری یا خود زنده داری؟

احیاء شب قدر به بیدار بودن شب تا سحر خلاصه نمی شود این بیدار بودن هدفی پشتش نهفته است و آن عبادت است، بله، قرائت دعا و قرآن نیز در این شب عبادت است اما به قول شاعر :

میان ماه من تا ماه گردون       تفاوت از زمین تا آسمان است

از بزرگترین اهداف احیاء و شب زنده داری ها رجوع و بازگشت به خداست، هدف برقرار کردن  ارتباط دلی و روحی با خداوند متعال است نه صرف ایراد کردن دعاهایی که با حال کسالت و بی توجهی،صرفا لقلقه زبان بوده و آبی از آن گرم نمی شود.

این روزها بازار وردها بسی گرم و شلوغ است، ارتباط با خدا به وردی که سابق میان مردم رایج بوده فروکاسته شده و متأسفانه افراد به دعا به چشم همان ورد نگاه می کنند که چطور بخوانند و چند بار تکرار کنند.

شب قدر نیز از این امر مستثنی نیست، غافل از آنکه با یک جمله و سخنی که از اعماق وجودت بر می آید می توانی شب قدر را قدر نهی و با یک استغفرالله که از صمیم قلب به زبان می آوری رحمت خداوندی را شامل حالت کنی، و با لحظه ای خلوت کردن با خدای خود  و در دل کردن با او رابطه ات را با ذات یگانه اش محکم تر و عمیق تر سازی. بدان آنچه در این بین حائز اهمیت است شوق و نشاط در برقراری ارتباط با خداست، نه تحمل رنج بیداری شب تا صبح و در آخر دست خالی به خانه خویش بازگشتن.

 شرکت در مراسم و محافل احیاء درست است که در بردارنده فواید و نتایج مطلوبی نیز هست اما آیا در میان این خستگی محافل و شلوغی و ازدحامش می توان راهی به سوی خلوت با خدا یافت ؟ آیا نمی توان فرصت را طلائی ساخت و به جای پرداختن به اورادی خاص روح و دل شب زنده دار را، آن هم نه در چند ساعت بلکه در زمان کمتری به گونه ایی که از شب زنده داریش شادمان باشد، صیقل داد؟ چه نیکوست ای دوست عزیز اگر محفلی را ترتیب می نهی هدفت بیدار کردن دلهای شب زنده داران باشد نه باز نگاه داشتن چشمانشان.

بیایم و این شب های نورانی را بابرنامه ریزی در همه ابعاد به بهترین وجه بگذرانیم باشد که جان های تشنیمان سیراب شده و آمرزیده و حاجت روا گردیم . آمین

زینب مجلسی راد              

بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

  چهارده توصیه حیات‌بخش از آیت‌الله دهکردی   تمام همت خود را صرف آبادانی آخرت کن، خداوند کارهای دنیایی را سامان می‌دهد و آسان می‌کند همیشه با وضو باش تا خداوند باطن و جان تو را منور کند...   خبرگزاری حوزه: یکی از مردان الهی آیت‌الله سید ابوالقاسم نجفی حسینی دهکردی ابن سیّد محمد باقر بن ابراهیم دهکردی، فقیهی مجتهد و عالمی فاضل، از بزرگان و مدرّسان اصفهان بود.پیشینه گروهی از سادات محترم که نسب‌شان به عبدالله فرزند امام سجاد ( علیه السلام ) می رسد، از گذشته‌های دور در شهرکرد، که نام قدیم‌اش « دهکرد » بود، رحل اقامت افکنده بودند. سید محمدباقر دهکردی ( والد مکرم آیت اله سید ابوالقاسم دهکردی ) در زمره این افراد به شمار می‌رفت. او با زهد و پرواپیشگی، روزگار می‌گذرانید و مورد احترام مردم آن دیار بود. ماه رجب برای سید محمد باقر، حرمت و فضیلت ویژه‌ای داشت و به توصیه اجدادش در این ایام به روزه‌داری، ذکر و دعای بیشتری می‌پرداخت و با این برنامه، روح و روان خویش را در جویبار معنویت شست و شو می‌داد. او با گرامی‌داشت ماه رجب و شعبان، به استقبال ماه با برکت رمضان می‌رفت، در رجب سال 1272 هجری قمری ( مطابق با 1234 هـ. ش ) شوق و هیجان سید محمد باقر دو چندان شد، زیرا صاحب فرزندی شد که به نام جدش، او را ابوالقاسم نامید.سید محمد باقر، از همان ایام که ابوالقاسم کودکی بیش نبود، در اندیشه آینده‌ای پربار برای او بود تا در سایه تلاش و پرورش‌های اخلاقی، طریق هدایت را بپیماید و به سوی کمال گام بردارد و به نشر حقایق اسلامی مبادرت ورزد. پرورش یافتن در دامان مادری متدین و پدری پرهیزگار و خوش خو، نخستین مکتب تربیتی ابوالقاسم بود. او در این فضای باصفا، در کنار رشد جسمانی، با فضیلت‌های دینی خو گرفت و شور و اشتیاق فراگیری دانش اسلامی در اعماق وجودش جوانه زد و با این شیوه‌های پرورشی به دنیای نوجوانی پا نهاد و خواندن، نوشتن و مقدمات علوم اسلامی را آموخت.مهاجرت به نجف اشرف سید ابوالقاسم از محضر آخوند ملا محمد حسن اصفهانی مشهور به " کوهی "، دایی خود ( که پرورش یافته مکتب حکیم سبزواری بود. ) و ... استفاده کرد. شاید تأثیر آموزش‌ها و توصیه‌های این عالم فاضل بود که او را به حکمت و فلسفه راغب کرد. مرحوم دهکردی پس از پایان تحصیلات خویش در اصفهان به عتبات عالیات عزیمت کرد و در حوزه های علمیه "سامرا " و "نجف اشرف " به تکمیل آموخته های خویش نزد بزرگانی چون ملا فتح علی سلطان آبادی، آخوند خراسانی و میرزامحمدحسن شیرازی پرداخت.او به خوبی دریافت که دنیای اسلام نیازمند تحصیل و تحقیقی است تا مسلمانان را از بند استعمار برهاند و استکبار جهانی را در انزوا قرار دهد و چنین دانشی را استادش دارا بود و مشاهده می‌کرد که او ضمن آن که در میدان اندیشه و تفکر، خستگی نمی‌شناسد و اکثر اوقاتش در تحقیق و تدریس می‌گذرد و شاگردان را مجذوب خود می‌کند، از توطئه‌های ابر قدرت‌ها هم غافل نیست و درصدد آن است که مسلمانان را از خواب غفلت بیدار و آنان را بر ضد توفان استعمار بسیج کند. بدین گونه، رفتار و تدریس و تربیت میرزا باعث شد که هریک از شاگردانش همچون انوار فروزان ،ظلمت‌ها را از بین ببرند و بخشی از دنیا را به عطر جانبخش علم و درایت خویش معطر گردانند. وی در نجف نزد شیخ زین العابدین مازندرانی و حاج میرزا حسین نوری تلمّذ نمود و به فراگیری علوم دینی و مذهبی رایج پرداخت و در سن بیست و پنج سالگی موفق به دریافت درجه اجتهاد گردید و پس از دریافت اجازه روایت احادیث از علمای بزرگ آن زمان به اصفهان دعوت شد. بازگشت به اصفهانسید ابوالقاسم دهکردی در حدود سال 1309 هـ . ق. پس از افزایش اندوخته‌های علمی و ارتقا به مقامات فقهی و اصولی در حوزه‌های علمیه سامرا و نجف که حدود هفت سال طول کشید، به اصفهان بازگشت و در مدرسه صدر این شهر در کنار علمایی چون "جهانگیرخان قشقایی" و "عبدالکریم جزی" به تدریس مفاهیم اعتقادی و دینی و تحقیق و نیز تربیت طلاب پرداخت ( که ماحصل این فعالیت علمی و دینی تربیت شاگردانی چون آیت الله حاج آقا رحیم ارباب و آیت الله سید عبدالحسین طیب بوده ) و ضمن این برنامه‌ها با تهذیب نفس و پارسایی، مدارج معنوی را طی کرد و با ملکوت انس گرفت و با ارتزاق از عالم معنویت به افکار بلندی در حکمت و عرفان رسید و از بزرگترین علمای عصر خود قلمداد گردید. بسیاری از فضلای اصفهان که حتی خود مشغول تدریس بودند، وقتی از مقامات والای علمی و معنوی این عالم ربانی مطلع شدند به محضرش شتافتند. سید ابوالقاسم دهکردی از رجال حدیث محسوب می‌شد و آیات عظامی چون امام خمینی، آیت‌الله مرعشی نجفی، آیت‌الله بروجردی، آیت‌الله سید محمدتقی موسوی احمدآبادی، آقارحیم ارباب و معلم حبیب‌آبادی از وی اجازه نقل حدیث و اجتهاد دریافت کرده‌اند. * آثار و تألیفات :آیت الله سید ابوالقاسم دهکردی ( ره ) آثار ارزشمندی در علوم اسلامی از خود به یادگار نهاد که از آن جمله می توان به تالیف بیش از پانزده جلد کتاب و رساله در زمینه های دینی و مذهبی اشاره کرد که از آن میان " رساله علمیه " و کتاب " منبر الوسیله " ایشان به چاپ رسیده است .منبرالوسیله یا وسیلة المنابر که آن را وسیله نیز گویند. ( در دو مجلّد که مجلدی از آن ـ همان گونه که اشاره شد ـ در توحید و مواعظ به نام وسیلة النجاه به طبع رسیده است. این کتاب اخیراً به اهتمام مجید جلالی دهکردی در قم چاپ شده است).حاشیه بر تفسیر صافی، حاشیه بر وافی، رساله‌ای فقهی در قبض، بشارات السالکین یا واردات غیبیّه، جنّت المأوی در اخلاق، حاشیه بر جامع عباسی، ذخیره‌ای در ادعیه و ختومات، رساله در طهارت، رساله عملیه جهت مقلدین ( به نام هدایه الانام )، شرح بر شرایع، در دو مجلد در طهارت و بیع، شرح فارسی بر کتب من لایحضره الفقیه، الفوائد در متفرقات، اللمعات فی شرح دعاء سمات، رساله در مباحث الفاظ، حاشیه بر نخبه حاجی محمد ابراهیم کرباسی، نور الابصار فی فضیله الانتظار، المتاجر، تقریر درس استادش مرحوم میرزا حبیب الله رشتی، حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری، رساله‌ای در طهارت، ینابیع الحکمه در تفسیر، شرح بر اصول کافی، تنقیح الاصول، تقریرات درس محقق رشتی با نظریات مؤلف در بحث الفاظ، حاشیه بر رسائل شیخ انصاری، شرح حدیث حقیقت کمیل بن زیاد که در کتاب منبر الوسیله ذکر شده است، السوانح و اللوائح (تاریخ اقامت ایشان در شیراز) از دیگر آثار این عالم دینی است.* وفات:سرانجام پس از هشتاد و یک سال زندگی با برکت که هفتاد سال آن در راه کسب معارف و افزایش توشه آخرت و تقوا سپری گردید، عالم ربانی آیت الله سید ابوالقاسم دهکردی (ره) بالاخره در شب یکشنبه ششم شوال سال 1353 هـ . ق ( دی ماه 1315 ه .ش ) در اصفهان به سرای سرور شتافت و میهمان قدسیان گشت.آموزه‌های روح ‌پرورآیة الله سیدابوالقاسم دهکردی آموزه های روح پرور و دل پذیری دارد که خاستگاه آن ها انوار فرقان ربوبی و کوثر علوی است که تشنگان فضیلت و جویندگان مکارم را می تواند در وصل به لقای حق مشعل فروزانی باشد . نمونه ای از این اندرزهای ارزنده تقدیم خوانندگان ارجمند می شود. * معاتبه نفس: سفارش می‌کنم تو را ای نفس خطاگر، غافل از آقا و پروردگارت و ذلیل دشمنانت، کاهل به مهمات امور و هدف و رسالت آفرینشت، چه بسیار عمر گران‌قدر را ضایع کردی... سوگ‌مندانه این سرمایه گران را تباه کردی و خود را به افسوس و حسرت همیشگی مبتلا (کردی). روحی را که پادشاهی توانا بر رساندن تو به سلطنت دائمی و جاودانه است، در زندان شهوات رنجور کردی و در غل و زنجیر و اسارت هوا و هوس گرفتار نمودی.* قلب سلیم: در گورستان تاریک و بی‌کس با کژدم‌ها و حشرات موذی چه خواهی کرد؟ در روزی که مال و فرزند سود ندهد و هر کس از دوستان و برادران و فرزندان خود می‌گریزد و در نجات خویش می‌کوشد. در روز قیامت حمایت‌گر و شفاعت‌گر تو کسی نیست، مگر آن‌که تو را قلبی سلیم باشد. من به تو راه رشد و صلاح را باز نمودم.* اکسیر جوانی:رحمت خدای رحمان مرا فراگرفت و به عبادت و مجاهدت نفسانی و اصلاح حال خود روی آوردم. به تحصیل علوم و معارف به شیوه پسندیده مشغول شدم و تلاش روزانه را به شب زنده‌داری متصل کردم. همواره و در جمیع حالات به خداوند متعال و رئوف پناه بردم و به اولیای خداوند، سروران خلایق و شافعان ضعیفان، ائمه اطهار علیهم‌السلام توسل داشتم.* اعتدال در امور: میانه‌روی را در همه کارها داشته باشید، تا به حسرت و پشیمانی و ندانم‌کاری گرفتار نشوید. *  برنامه عمر: اوقات عمرتان را سه‌بخش کنید: بخشی از آن را در تحصیل علوم، معارف و کسب کمالات و فضایل مصروف دارید؛ بخش دیگر را به عبادات و طاعات از روی اخلاص و توجه به کار گیرید و بخش سوم را به امورات مادی زندگی و تحصیل معاش مشغول باشید.* مقام انقطاع: تنها راه رسیدن به این مقام (انقطاع الی‌الله) پیراستن نفس از فرومایگی‌ها و کندن آن از دلبستگی به امور فانی و زودگذر و بازداشتن آن از هوس‌ها و بر فوق دنیا قدم نهادن و در برابر زرق و برق و جذبه‌های آن زهد ورزیدن و به مقامات اخروی و کارهای جاودانه و شایسته دل‌بستن است. * توصیه‌های حیات‌بخش:1-         سفارش می‌کنم جز خدا را بنده مباش. به هیچ‌کس جز او دل مبند و امید مدار. 2-         بین خود و خدای خود را اصلاح کن که در این‌صورت او کار تو را با خلق ساز کند و تو را به نزد آنان محبوب سازد .2- تمام هم خویش را صرف آبادانی آخرت کن؛ خداوند کارهای دنیایی را سامان دهد و آسان سازد.3- از خدا چونان که شایسته اوست، پروا گیر و در نهان و آشکار خود را در محضر او بین. او در همه کارها و گرفتاری‌ها راه را بر تو بنماید و کارها را به کام سازد.4- دعا برای پدر و مادر را پس از نمازها فراموش مکن، چه ترک آن، جفا به پدر و مادر است .5- قناعت را پیشه خود کن، چه گنجینه‌ای تمام‌نشدنی است . 6- از حرص و طمع و پیروی هوا بپرهیز، چه این خصلت‌ها، ذلت انحراف از حق و شرک به خدای عظیم را در پی‌آورد . 7- از شهرت و نام‌آوری بگریز، چه در خوب و بد آن آفت است . 8- در کسب کمالات بکوش، چه عزت دنیا و آخرت و سربلندی دو جهان در آن است . 9- نماز را در اول وقت به‌جای‌آور، تأخیر نماز از وقت آن، بدون عذر، تضییع و بی‌اعتنایی بدان است .10- هنگام نیایش و در عبادات، با تمام وجود، روی دل را به معبود بدار تا به مقامی پسندیده نایل آیی .11- همیشه با وضو باش تا خداوند باطن و جان تو را منور سازد.12- به گاه نماز، خلوت گزین، بر سجاده قرار گیر، دست را به نیایش بلند کن، چشم‌ها را برهم نه و یا به حالت افتادگی و تضرع درآور، دلت را به نماز بسپار و مقدمات آن را با آدابش به‌جای‌آور تا نفس متوجه خدا شود و از غیر ببرد و به خدای تعالی روی آورد .13- بر تو باد به نماز شب، زیرا چراغی فرا راهت در تاریکی قبر و عرصه قیامت خواهد بود. نماز شب، نشان انبیا و صالحان است .14- قرآن بسیار بخوان. دائم به یاد خداباش. همیشه در تفکر و اندیشه باش. نسبت به دنیا و زرق و برق آن زهد بورز

  خداوند ماه رمضان را میدان مسابقه ای برای آفریدگان خود قرار داده تا با طاعتش برای خوشنودی او از یکدیگر پیشی گیرند.                                                                                                                          تحف العقول،ص236

فرا رسیدن ماه پرفیض و برکت رمضان، ماه بهار قرآن، ماه نور و رحمت و مغفرت، را به تمامی ملت مسلمان ایران تبریک و شادباش عرض می نمائیم

..حرف بزنید، بگویید؛ یک کلمه بیشتر هم نمی خواهد؛ لازم نیست یک سخنرانی بکنید. کسی که می بینید خلافی را مرتکب می شود- دروغ، غیبت، تهمت، کینه ورزی نسبت به برادر مؤمن، بی اعتنایی به محرمات دین، بی اعتنایی به مقدسات، اهانت به پذیرفه های ایمانی مردم، پوشش نامناسب، حرکت زشت- یک کلمه آسان بیشتر نمی خواهد؛ بگویید این کار شما خلاف است، نکنید؛ لازم هم نیست که با خشم همراه باشد. شما بگویید، دیگران هم بگویند، گناه در جامعه خواهد خشکید. امر به معروف و نهی از منکر را اقامه کنید. امام خامنه ای

فاجعه دلخراش انفجار ساختمان حزب جمهوری اسلامی  ایران در 7 تیر سال 1360 در حالی رخ داد که این حادثه دقیقا 6 روز پس از عزل بنی صدر از ریاست جمهوری و یک ماه قبل از فرار مسعود رجوی سرکرده منافقین خلق به فرانسه صورت گرفت.

عامل انفجار فردی به نام محمدرضا کلاهی دانشجوی دانشگاه علم و صنعت بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به عضویت سازمان مجاهدین خلق پیوست و با حفظ این عضویت ابتدا پاسدار کمیته انقلاب اسلامی خیابان پاستور شد و بعد با هدایت سازمان،به داخل حزب جمهوری اسلامی راه پیدا کرد و از مسئولیت خود به عنوان مسئول دعوت‌ها برای جلسات برای بمب گذاری استفاده کرد.

امام خمینی(ره) در همان زمان پیامی به همین مناسبت صادر نموده و فرمودند: این کور دلان مدعی مجاهدت برای خلق گروهی را از خلق گرفتند که خدمتگزاران فعال و صدیق خلق بودند ایشان همچنین تاکید کردند: بهشتی مظلوم زیست و مظلوم مرد و خار چشم دشمنان بود.

رهبر انقلاب نیز در مورد حادثه هفتم تیر فرمودند: مسئله‏ هفتم تیر، حادثه‌‏ای فراموش‏ نشدنى در تاریخ انقلاب ماست و هنوز هم در دنیاى سیاست و در سطح جهان، هفتم تیر قابل طرح و احتجاج است. در ماجراى هفتم تیر، دو گروه رسوا شدند: گروه اول کسانى بودند که ادعا میکردند طرفدار مردم و خلق و انقلابند. گروه دوم، قدرتهاى جهانى مدعى حقوق بشر و ضدیت با تروریسم بودند. البته باز هم سردمداران سیاستهاى جهانى، با وقاحت و گستاخى همین شعارها را میدهند و هنوز هم سردمداران رژیم امریکا و بسیارى از کشورهاى اروپایى ادعا می‌کنند که با تروریسم مخالفند! لیکن مسئله‏ تبلیغات و هیاهو و جنجال یک مسئله است، و واقعیتهایى که براى مردم آگاه و بصیر در سطح عالم روشن می‌شود، مسئله‏ دیگرى است.

همچنین ایشان بیان کرده‌اند: تعداد کثیرى از چهره‏هاى کارآمد و نام‏‌آور، وزرا، نمایندگان مجلس شوراى اسلامى، مسئولان قضایى و افراد مبارزِ سابقه‏دارِ فعالِ مخلص ِ پاکبازِ این راه را از یک انقلاب گرفتن، کار کوچکى نیست. واقعاً اگر در هر نظامى چنین چیزى اتفاق میافتاد، ضربه‏ اى غیرقابل جبرانى میزد و شاید آن نظام را منهدم میکرد؛ اما در ایران این‏طور نشد.

در این حادثه علاوه بر شهید آیت الله بهشتی قوه مجریه 25 شهید قوه مقننه 27 شهید و از مسئولان و فعالان سیاسی حزب جمهوری اسلامی 20 نفر شهید شدند که اسامی آنها به همراه مسئولیت اجرایی‌شان به مناسبت سی‌ و دومین سالگرد شهادتشان در جدول زیر آمده است.

ردیف	نام شهید	قوه مجریه
1	حجت الاسلام سید کاظم موسوی	معاون وزارت آموزش و پرورش
2	سیدمحمد پاک نژاد	عضو هیئت مدیره مرکزی چوب و کاغذ
3	مهندس مهدی حاجیان مقدم	مسئول آموزش واحد مهندسین حزب جمهوری اسلامی
4	دکتر حسن عباسپور	وزیر نیرو
5	مهندس حسین اکبری	مدیر عامل بانک کشاورزش
6	عباس شاهوی	معاون وزارت بازرگانی
7	مهندس موسی کلانتری	وزیر راه و ترابری
8	حبیب الله مهمانچی	معاون پارلمانی و هماهنگی وزارت کار
9	علی اکبر سلیمی جهرمی	دبیرکل سازمان امور اداری و استخدامی کشور
10	حبیب الله مالکی	فرماندار ایرانشهر
11	دکتر حسن عضدی	معاون وزارت فرهنگ و آموزش عالی
12	ایرج شهسواری	معاون وزارت فرهنگ و آموزش عالی
13	محمد رواقی	مدیرعامل شرکت فرش
14	مهندس علی اکبر فلاح شورشانی	-
15	دکتر مهدی امین زاده	معاون بازرگانی داخلی وزارت بازرگانی
16	جواد سرحدی	مدیرعامل سازمان تعاون مصرف شهر و روستا
17	دکتر محمدعلی فیاض بخش	وزیر مشاور و سرپرست سازمان بهزیستی کشور
18	دکتر محمود قندی	وزیر پست و تلگراف و تلفن
19	مهندس محمود تفویضی زواره	معاون وزارت راه و ترابری
20	دکتر جواد اسدالله زاده	معاون بازرگانی خارجی وزارت بازرگانی
21	دکتر هاشم جعفری معیری	معاون امور درمانی وزارت بهداشت
22	مهندس علی مجیدی	مشاور عمرانی وزارت کشور
23	مهندس غلامعلی معتمدی	معاون رفاه و تعاون وزارت کار
24	محمدصادق اسلامی	معاون پارلمانی وزارت بازرگانی
25	جهانبخش حمزه نژاد ارشاد	معاون آموزش سازمان بهزیستی
ردیف	نام شهید	قوه مقننه
26	حجت الاسلام غلامحسین حقانی	نماینده مردم بندرعباس
27	حجت الاسلام محمدعلی حیدری	نماینده مردم بوشهر
28	حجت الاسلام عماد الدین کریمی	نماینده مردم نوشهر
29	حجت الاسلام سیدمحمدتقی حسینی طباطبائی	نماینده مردم زابل
30	حجت الاسلام محمد منتظری	نماینده مردم نجف آباد
31	حجت الاسلام دکتر قاسم صادقی	نماینده مردم مشهد
32	حجت الاسلام غلامرضا دانش آشتیانی	نماینده مردم تفرش و آشتیان
33	حجت الاسلام سیدمحمدکاظم دانش	نماینده مردم شوش و اندیمشک
34	حجت الاسلام سید فخرالدین رحیمی	نماینده مردم ملاوی لرستان
35	حجت الاسلام محمدحسن طیبی	نماینده مردم اسفراین
36	حجت الاسلام محمدحسین صادقی	نماینده مردم درود و ازنا
37	حجت الاسلام عبدالوهاب قاسمی	نماینده مردم ساری
38	حجت الاسلام سیدنوارالله طباطبایی نژاد	نماینده مردم اردستان
39	علیرضا چراغ زاده دزفولی	نماینده مردم رامهرمز
40	عباسعلی ناطق نوری	نماینده مردم نور
41	دکتر سیدرضا پاک نژاد	نماینده مردم یزد
42	دکتر شمس الدین حسینی نائینی	نماینده مردم نائین
43	حجت الاسلام علی هاشمی سنجانی	نماینده مردم اراک
44	دکتر عبدالحمید دیالمه	نماینده مردم مشهد
45	دکتر سیف الله عبدالکریمی	نماینده مردم لنگرود
46	محمدجواد شرافت	نماینده مردم شوشتر
47	رحمان استکی	نماینده مردم شهرکرد
48	مهدی نصیری لاری	نماینده مردم لارستان
49	سیدمحمدباقر حسینی لواسانی	نماینده مردم تهران
50	علی اکبر دهقان	نماینده مردم تربت جام
51	عباس حیدری	نماینده مردم بوشهر
52	میربهزاد شهریاری	نماینده مردم رودباران
ردیف	نام شهید	عضو و فعال حزب جمهوری اسلامی
53	حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ عبدالحسین اکبری مازندرانی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
54	جواد مالکی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
55	مهندس هادی امینی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
56	رضا ترابی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
57	حجت الاسلام علی اکبر اژه ای	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
58	محمد پورولی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
59	علی درخشان	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
60	حسن بخشایش	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
61	حجت الاسلام حسین سعادتی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
62	حسن اجاره دار	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
63	محمد خوش زبان	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
64	مهندس توحید رزمجومین	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
65	حجت الاسلام سید محمد موسوی فر	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
66	حسن محمد عینی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
67	علی اصغر آقازمانی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
68	محسن اکبر مولایی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
69	حبیب الله مهدیزاد طالعی	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
70	محمود بالاگر	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
71	جواد سرافراز	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی
72	عباس ابراهیمیان	از فعالان سیاسی و مسئولان حزب جمهوری اسلامی

دویست و پنجاه سال پیش از میلاد باستان شاهزاده ای تصمیم به ازدواج گرفت. با مرد خردمندی مشورت کرد و تصمیم گرفت تمام دختران جوان منطقه را دعوت کند تا دختری که سزاوار تر است را انتخاب نماید. وقتی خدمتکار پیر قصر ماجرا را شنید به شدت غمگین شد چون دختر او به طور مخفیانه عاشق شاهزاده بود. دخترش گفت او هم به آن مهمانی خواهد رفت.

مادر گفت: تو شانسی نداری نه ثروتی داری و نه خیلی زیبایی.
دختر جواب داد: می دانم هرگز مرا انتخاب نمی کند اما فرصتی است که دست کم یک بار او را از نزدیک ببینم.
روز موعود فرا رسید..
شاهزاده به دختران گفت: به هر یک از شما دانه ای می دهم هر کسی که بتواند در عرض شش ماه زیباترین گل را برای من بیاورد ملکه آینده چین می شود. دختر پیرزن هم دانه ای را گرفت و در گلدانی کاشت. سه ماه گذشت و هیچ گلی سبز نشد. دختر با باغبانان بسیاری صحبت کرد و راه گلکاری را به او آموختند اما بی نتیجه بود و گلی نروئید. بالاخره روز ملاقات فرا رسید. دختر با گلدان خالی اش منتظر ماند و دیگر دختران هم هر کدام گل بسیار زیبائی به رنگ ها و شکل های مختلف در گلدان های خود داشتند.
لحظه موعود فرا رسید..
شاهزاده هر کدام از گلدان ها را با دقت بررسی کرد و در پایان اعلام کرد دختر خدمتکار همسر آینده او خواهد بود. همه اعتراض کردند که شاهزاده کسی را انتخاب کرده که در گلدانش هیچ گلی سبز نشده است.
شاهزاده توضیح داد: این دختر تنها کسی است که گلی را به ثمر رسانده، که او را سزاوار همسری امپراطور می کند: گل صداقت.

شناخت وجود مبارک حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام واجب است. پیغمبر اسلام فرمودند: کسی که بمیرد و امام خود را نشناسد «مات میته جاهلیه» مرگ او، مرگ مردم جاهل است. یعنی در تاریکی زندگی کرده، در تاریکی می‌میرد و در قیامت هم در تاریکی محشور می‌شود. «من کان فی هذه اعمی و هو فی الآخره اعمی».

چرا شناخت حضرت ابی عبدالله الحسین واجب است؟ چون ایشان معنای عملی قرآن کریم هستند. یعنی ما آیات توحید، آیات نبوت، آیات قیامت، آیات اخلاق، آیات مسئولیت و آیات احکام را به صورت عملی در وجود مقدس ایشان متجلی می‌بینیم. به همین خاطر امام اسوه و الگوی تمام مردم است و از این طریق است که خیر دنیا و آخرت و سعادت امروز و فردای ما تأمین می‌شود؛ پس باید منبع تأمین کننده سعادت دنیا و آخرت را شناخت و این شناخت واجب است، پس شناخت امام حسین علیه السلام واجب است.

منابع شناخت

برای شناخت حضرت به سه منبع می‌توان مراجعه کرد.

اول – قرآن کریم: در آینه قرآن کریم، امام حسین علیه السلام از مصادیق آیه ولایت است. اولوالامر است. از مصادیق آیه طهارت است «یرید الله لیذهب عنکم الرجس» از مصادیق آیه مودت است. از مصادیق آیه شریفه «یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک» بلکه از مصادیق اتم و اکمل این آیه است.

دوم – روایات: بخشی از روایات، حضرت را معرفی کرده‌اند. مثل این روایت که همگان، هم آن را شنیده‌اید و روی کتیبه‌ها دیده‌اند. اما روایت آسانی نیست و فهم آن هم آسان نیست. رسول خدا می‌فرماید: «حسین منی و أنا من حسین» اگر کسی بخواهد با دقت عقلی وارد فهم این روایت بشود باید به سراغ قاعده مهم «اتحاد عاقل و معقول» برود تا بتواند اندکی از پیچیدگی این روایت را حل کند. پیغمبر اسلام که مقام جمع الجمعی دارند یعنی آنچه همه خوبان داشتند را به تنهایی داشت و مجموع خوبی‌های فرد به فرد خوبان عالم در پیغمبر جمع است. مرحوم سبزواری در ابتدای تفسیر دعای جوشن کبیر می‌فرماید: پیغمبر جامع حقایق ملکی و ملکوتی است؛ این دریای بی‌نهایت کمالات می‌فرماید: حسین از من است و من از حسینم. یک مقدار روان‌تر اگر معنی این روایت را بخواهیم بگوییم می‌توانیم به این رباعی تکیه کنیم.

من کیم؟ لیلی و لیلی کیست؟ من / هر دو یک روحیم اندر دو بدن

یک نور را خداوند در دو چراغ به صورت کامل افروخته است. با توجه به این روایت عصیان در برابر ابی عبدالله علیه السلام یعنی عصیان از پیغمبر، عصیان از پیغمبر یعنی عصیان از خدا و نتیجه عصیان از خدا دوزخ است. اقتدا و احترام به ابی عبدالله علیه السلام ، اقتدا و احترام به پیغمبر و اقتدا و احترام به پیغمبر، اقتدا و احترام به خداوند است. و نتیجه و محصولش بهشت. امام خودشان در یک روایت می‌فرمایند که من همه را به یاری کردن خودم دعوت کردم. همه را دعوت کردم. یعنی هم‌مردم زمان خود را و هم مردم بعد از خودم را و هم مردم بعد از خودم را تا قیامت. یاری ابی عبدالله علیه السلام است. آنهایی که زمان خودِ امام بودند، و امام را یاری دادند می‌دانستند هزینه یاری دادن، از دست رفتن جانشان است. جانشان را در طبق اخلاص گذاشتند و در مسیر یاری دادن و اقتدای به ابی عبدالله علیه السلام به خدا تقدیم کردند؛ آنهایی هم که بعد از حضرت تا روز قیامت هستند و خواهند بود، یاری دادنشان به این است که دینشان را در برابر هر خطری، هر فتنه‌ای، هر گناهی و هر معصیتی حفظ بکنند. اگر به آیات قرآن دقت بکنیم عمق معصیت آتش است؛ معصیت دین‌سوز است. امیرالمؤمنین می‌فرماید: معصیت عقل‌سوز است. قرآن مجید می‌فرماید: معصیت نفس سوز است، و نهایتاً دنیا و آخرت را به آتش می‌کشد. سوم – زیارت‌هایی که معصومین برای حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام تدوین کرده‌اند. یکی از این زیارت‌ها که زیارت کم‌نظیر و حاوی مطالب بسیار عالی می‌باشد، «زیارت وارث» است.

امام حسین علیه السلام وارث انبیاء

در زیارت وارث به پنج پیغمبر اولوالعزم وجود مبارک امیرمؤمنان، وجود مبارک فاطمه زهرا و خدیجه کبری3اشاره شده است. در مقدمه زیارت وارث به شکل‌های گوناگون روابط وجود مبارک ابی عبدالله علیه السلام را با این 9 منبع عظیم ملکوتی بیان می‌کند. در مقدمه بیان می‌شود که امام با همه وجودشان – و به فرموده خودشان – تمام ارزش‌هایی که در این 9 نفر بوده، در خودشان تحقق داده‌اند. زمان امام حسین خیلی بازمان حضرت آدم، نوح، ابراهیم، موسی و عیسی فاصله است و هیچ تاریخ دقیقی هم در اختیار نداریم که بین امام و این چهار پیامبر اولوالعزم و حضرت آدم چه اندازه فاصله اس. گاهی چهار – پنج نسل که می‌گذرد پرونده مسئله ارث بسته می‌شود. اما این چه ارثی است که از زمان آدم تا زمان ابی عبدالله علیه السلام بوده و پرونده‌اش بسته نشده است؟ «السلام علیک یا وارث آدم صفوه الله» این ارث، چه سرمایه‌ای بوده است؟ در قرآن برای حضرت آدم مقام علم، مقام تلقی، مقام خلافت، مقام اصطفاء، مقام شایستگی برای جنت، مقام مسجود شدن نسبت به تمام فرشتگان و مقام توبه قایل شده است. همه این مقامات یقیناً در وجود آدم متوسط نبوده، بلکه کامل بوده، ولی وقتی نوبت به سیدالشهداء در ارث بردن از آدم می‌رسد،‌ این مقامات در وجود حضرت امام حسین از کامل بودن حرکت به سمت اکمل شدن پیدا می‌کند.