فضیلت تلاوت قرآن

عمر ظلمت و ذلت

در ظلمانی ترین عصر تاریخ، انسان عنان گسیخته و خسران زده، با قلبی بیمار و چشمانی بسته، و حالتی پریشان و وحشت زده، آخرین گامهایش را بسوی پرتگاه ذلت و حقارت برمی داشت...
هر دری بسته، هر دیواری بلند، و هر کوره راه، سرانجام به بن بست غم انگیزی منتهی می شد. اگر هم بطور اتفاق، شعله شمعی برافروخته می شد، طوفان زشتی ها و پلیدی ها، آن را بیرحمانه خاموش می کرد، و دقایقی بعد، باقیمانده ی نیم سوخته آن، در زیر تلی از شن و خاک نسیان و جهالت، مدفون می گشت...
اگر زمزمه ای بگوش می رسید، زمزمه ی فریب و خدعه و نیرنگ بود، و...

انفجاری در سکوت

در آن عصر جهالت و آشوب و عصیان، و در آن شوره زار تلخ، که امید به رویش جوانه های پاکی و صداقت، انتظاری بود کشنده و عبث، ناگهان انفجاری در سکوت به وقوع پیوست، آسمان شکاف برداشت، و یکباره دریائی از رحمت و برکت و نور، بر کویر زندگی جاری گشت... و این فریاد از عالم قدس طنین انداز شد که هان ای انسان! ای گمگشته ی خسران زده! لحظه ای درنگ و تدبر، که سند رهائی و نجات، از عالم ملکوت، بسویت فرستاده شد:
« کتاب انزلناه الیک لیخرج الناس من الظلمات الی النور بأذن ربهم الی صراط العزیز الحمید »(1)
بدینسان قرآن چون بارقه ای آسمانی، ظلمت مرگبار انسانیت را روشن ساخت، و از هر آیه روزنه ای و از هر سوره دری به سوی رحمت بیکران الهی گشوده شد.
و به انسان، آری انسان حقیر وخاکی، این لیاقت و شایستگی عطا شد تا بدون هیچ حاجب و واسطه ای، با حضرت رب العرش به گفتگو بپردازد و انس پیدا کند، و بر شاهبال عزت و کمال، تا اعلی علیین صعود نماید. وه که چه سعادت و چه فیضی!

قرآن از زبان محرمان درگاه

حال، صفحه ی دل را از همه ی اغیار خالی نموده، سراپا گوش و هوش می شویم تا محرمان درگاه و کلیدداران گنج های الهی، از فضیلت تلاوت قرآن، برایمان سخن بگویند. سلام و صلوات بی شمار حق نثارشان باد.
پیامبر رحمت و حبیب خدا حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:
« اگر می خواهید که :
همچون سعادتمندان زندگی کنید،
و همچون شهیدان از دنیا بروید،
و در روز حسرت نجات یابید،
و در روز گرمای سخت سایبانی داشته باشید،
و در روز گمراهی بر راه راست بروید،
قرآن را بخوانید که:
کلام رحمان است،
و حرزی در برابر شیطان،
و سبب سنگینی ترازوی اعمال »(2)

آخرین زمزمه های ما

دومین حدیث را از مولای پرهیزکاران و اولین اختر تابناک آسمان ولایت امام علی علیه السلام نقل می کنیم.
در این حدیث شریف آن امام همام، به نکته ی بسیار حساس و ظریفی اشاره می فرمایند، که هر چه رد کنار آن تأمل و تدبر نمائیم، باز هم کم است.
این نکته ی مهم که چه بسا هرگز به یاد آن نبوده ایم، توجه به آخرین زمزمه های ما، در آخرین لحظه های زندگی ماست. و اینکه ما در آن لحظه های غم انگیز بریدن از دنیا، چه بگوئیم، و با چه ذکری از آخرین پل زندگی و مرگ بگذریم؟!
« چه خوب است که همه سخن شما ذکر خدا و قرائت قرآن باشد، که چون از پیامبر (ص) پرسیدند: در نزد خدا کدام عمل برتر است؟ فرمود: « قرائت قرآن، و اینکه تو در حالی بمیری که زبانت به ذکر خدا مشغول باشد »(3)
با دیدن این حدیث، آرزوئی در وجود من شکفت، که به یقین آرزوی دل همگی شما عزیزانی است که حال مشغول مطالعه این کتاب هستید.
ما که نمی دانیم مرگ ما چه روزی فراخواهد رسید، و ما در چه حالتی دعوت حق را لبیک اجابت خواهیم گفت! آیا روزها و ساعتهای زیادی در بستر بیماری می افتیم؟ آیا بر اثر یک تصادف ناگهانی، در چند لحظه، دفتر زندگی ما بسته می شود؟ و یا اینکه به گونه ای دیگر، شربت تلخ مرگ را خواهیم چشید...
اما اگر به ما این فرصت استثنائی را خواهند داد، یا بهتر بگوئیم این توفیق بزرگ را عطا خواهند فرمود که لااقل چند دقیقه قبل از جان دادن، به ما الهام شود که شمارش معکوس آغاز شده و این آخرین نفسهای زندگی است، چه زیبا و پرشکوه است که به دعا از پروردگار مهربان بخواهیم که در آن لحظه های جان کندن، بجای حسرت دل بریدن از همسر و فرزندان و خویشان، و همه ی آنچه که علائق زندگی ماست، به یاد این حدیث آقا و مولایمان بیفتیم و ترنم آخرین حرکت لبهایمان، این آیه از کتاب خدا باشد:
« ربنا اننا سمعنا منادیا ینادی للایمان ان امنوا بربکم فامنا، ربنا فاغفرلنا ذنوبنا و کفر عنا سیئاتنا و توفنا مع الابرار »(4)
« پروردگارا ! ما چون صدای منادئی که خلق را به ایمان می خواند شنیدیم، اجابت کردیم و ایمان آوردیم. پروردگارا ! از گناهان ما درگذر و زشتی کردار ما بپوشان، و هنگام جان سپردن ما را با نیکان محشور گردان. »

لحظه ای درنگ و تأمل

خوب، مطمئن هستم که تمامی شما عزیزان خواننده در چند لحظه پیش، با تجسم پایان دقایق زندگی، مشتاقانه آرزو نمودید که آخرین زمزمه های زندگی شما نیز، تلاوت آیه ای از قرآن کریم باشد و انشاءالله برای شما عاشقان قرآن چنین خواهد شد. اما...
اما ای عزیزان لحظه ای درنگ!
کسی که در طول زندگی چندین ساله ی خویش، لبهایش کمتر به ترنم این آیات مشغول بوده، و به تلفظ عاشقانه ی این کلمات مقدس عادت نکرده، و کسی که با کلام خدا انس پیدا ننموده است، در آن لحظه های پرهیبت، که انسان نه دست و پایش که زبان و کلامش، و همه چیزش را گم می کند، شاید محال باشد که بتواند زبانش را به تلفظ آیات الهی بچرخاند. پس چه باید کرد؟
بدون هیچ تردیدی، تنها راه نجات اینست که از همین حالا، آری همین حالا، دوستی عمیق خود را با کتاب خدا آغاز نمائیم، پیوسته و در همه حال، آیات قرآن را عاشقانه زمزمه کنیم، تا زبان و دهان و لبهایمان، به تلاوت قرآن خو بگیرند، که تا رسیدن به آخرین لحظه های زندگی، فرصت چندانی باقی نمانده است.

ضرورت حیاتی عبادت

اگر براستی طالب رسیدن به فلاح و رستگاری ابدی هستیم،
اگر تصمیم داریم که از مرتبه ی ناقص خود، به آن مرتبه ای که لایق ماست برسیم،
اگر قصد تقرب و نزدیک شدن به صفات نیکوی الهی را داریم، و در یک کلام، اگر می خواهیم که پیامبر گونه بشویم،
باید عبادت مخلصانه را، بعنوان یک ضرورت حیاتی، در زندگی روزمره ی خود، صادقانه بپذیریم، و عاشقانه به آن بپردازیم...
و برای اینکه سریع تر به این هدف مقدس برسیم، چون همیشه، چشم به لبان مبارک پیامبر رحمت و دانای اسرار الهی، حضرت ختمی مرتبت (ص) می دوزیم و با جان و دل، کلام آسمانیش را می پذیریم:
« بالاترین عبادت ها، قرائت قرآن است »(5)

پی نوشت :

1- سوره ی ابراهیم - آیه 1.
2- بحار، جلد 92، به نقل از الحیاه.
3- بحار، جلد 92، به نقل از الحیاه.
4- سوره ی آل عمران - آیه 193.
5- مجمع البیان، ج 1 - به نقل از قرآن در احادیث اسلامی.