چهارده پند از آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی ^{قدس سره}

1- دنیا :
دار بلا و امتحان است. گرفتاری دنیا خلاصی ندارد. کاری کنید که در آخرت گرفتار نباشید. عمل در دنیا، میزان در آخرت است.
2- استفاده از عمر:
جوانی سرمایه ای بزرگ اما زودگذر است که قابل برگشت نیست. بنابراین لز افرادی که معاشرت با آنان عمر انسان را هدر می دهد بپرهیزید.

3- برنامه های نجات بخش:
انسان در هر حال باید برنامه ریزی داشته باشد تا در آخر عمر پشیمان نگردد.
4- عبرت از مظاهر دنیا:
معتقدات خود را تقویت کنید و هرچه مشاهده میکنید از آن عبرت بگیرید.
5- در پناه خدا بودن:
وظیفه شما در جامعه این است که نصیحت کنید و آنانی را که غافلند با روشی که پذیرا باشند آگاه سازید و بدانید ک هشیطان در کمین است، لذا همواره از خدا کمک بخواهید و دائما بگوئید:
« الهی لا تَکِلنی الی نفسی طرفة عین ابداً » خدایا نفسم را چشم برهم زدنی به خودم واگذار مکن.
6- بهترین توشه برای آخرت:
اخلاقتان برای دیگران لذت بخش باشد مصداق کونوا لنا زینا. ( مایه زینت ما باشید). برای آخرت خود عمل صالح ذخیره کنید. زیارت عاشورا و ... فراموش نکنید.
7- امیدوار به رحمت الهی:
مأیوس نباشید که رحمت خدا واسع است. شما در حال امتحان هستید.
8- عمل به تکلیف الهی:
یادگیری و عمل به تکالیف الهی و وظایف شرعی را سرمنشاء کارهای خود قرار دهید.
9- اهتمام به امور معنوی:
از مجالست با افرادی که همراهی با آنها شما را به گناه می کشاند بپرهیزید و به معنویت روی بیاورید. سعی کنید دوران جوانی تان به بطالت نگذرد که پشیمانی می آورد.
10- جهاد با نفس برنامه همیشگی:
چه افراد بسیاری که خوب درس خواندند و لیکن از ارتباط معنوی غافل بودندو نتوانستند به دین خدمت کنند.
11- جوانان و فراگیری مسائل شرعی:
برهر مکلفی واجب است مسائل شرعی خود را که به آن مبتلاست یاد بگیرد و هر مسئله ای که نمی داندسوال کرده و یا به رساله علمیه، رجوع کند. تا خدای نکرده بعدا متوجه نشود که اعمالی که انجام داده اشکال داشته و سرانجام به مشقت بیفتد.
12- اعتدال و میانه روی در زندگی:
از حساب متعارف زندگی خارج نشوید و کاری نکنید که مردم احساس کنند غیر از آنان هستید.
13- خودسازی و یاد مرگ:
انسان باید همیشه به یاد مرگ باشد، خدای ناکرده غفلت نکند؛ تا فرصت هست جبران کرده برای خود توشه ای ذخیره نمایدو طوری خود را بسازد که هوای نفس نتواند او را گمراه کند.
14- نقش تربیتی زیارت قبور:
به زیارت اموات بروید که درس عبرت است. تا بتوانید حبّ دنیا را از خود خارج کنیم و متوجه شویم عاقبت امر ما همین یک متر و نیم جاست که باید پاسخگوی همه اعمال خود باشیم.